Οι αυτοκτονείς, κατά κανόνα, χρειάζονται πολύ χρόνο για να σκεφτούν την απόφασή τους, να επιλέξουν τον χρόνο, τον τόπο και τη μέθοδο αυτοκτονίας. Επίσης, όπως λένε, «αυτοκτονούν»: αποπληρώνουν χρέη, γράφουν διαθήκη, διανέμουν μικρά πράγματα. Έχοντας παρατηρήσει μια τέτοια συμπεριφορά, οι συγγενείς μιας πιθανής αυτοκτονίας πρέπει να συμβουλευτούν έναν ψυχίατρο.
Η ψυχοθεραπευτική βοήθεια για αυτοκτονίες αποτελείται από τρία στάδια: υποστήριξη κρίσεων, παρέμβαση σε κρίσεις και βοήθεια στην κοινωνική αποκατάσταση.
Στο στάδιο της υποστήριξης της κρίσης, είναι υψίστης σημασίας για τον ψυχίατρο να δημιουργήσει μια σχέση εμπιστοσύνης με τον ασθενή: πρέπει να τον ακούσει χωρίς κριτική ή καταδίκη. Μερικές φορές αρκεί για ένα αυτοκτονικό άτομο να μιλήσει απλά για να ξεπεράσει το αίσθημα της πλήρους συναισθηματικής απομόνωσης και έτσι να μειώσει τον κίνδυνο αυτοκτονίας
Η παρέμβαση στην κρίση περιλαμβάνει τον εντοπισμό των λόγων για την απώλεια της κοινωνικής προσαρμογής, την ενεργοποίηση ή τη διαμόρφωση των κινήτρων του ασθενούς να ζήσει, από κοινού αναζήτηση εναλλακτικών τρόπων επίλυσης της κατάστασης της κρίσης.
Εάν ο ψυχίατρος παρατηρήσει τα αποτελέσματα της εργασίας του: ο ασθενής δείχνει την τάση να αλλάξει την απόφασή του, αυτά τα αποτελέσματα πρέπει να ενοποιηθούν αποκαθιστώντας τις δεξιότητες της κοινωνικής προσαρμογής. Εδώ, ένας τεράστιος ρόλος μπορεί να παίξει βοηθώντας τον ασθενή σε άλλα άτομα που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τον εαυτό του ή ακόμα χειρότερα. Αυτό θα επιτρέψει στον ασθενή να συνειδητοποιήσει την ανάγκη του και να γεμίσει τη ζωή του με νέο νόημα.
Μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της ψυχοθεραπείας, ο ασθενής, ωστόσο, θα πρέπει να παραμείνει στο οπτικό πεδίο του ψυχίατρου για μεγάλο χρονικό διάστημα, προκειμένου να αποφευχθούν πιθανές υποτροπές.
